S zatan najbardziej boi się modlitwy różańcowej, leżenia krzyżem, łaciny… [1] wody święconej, poświęconych sakramentaliów, relikwii, naszego uczestnictwa w Mszy świętej i przyjmowania Komunii, wzywania Imienia Jezusa, widząc nas modlących się, noszenia Szkaplerza, gdy pokutujemy, wynagradzamy itd., itp. Listę można wymieniać długo, a w rzeczywistości, najbardziej się boi naszego dążenia do własnego uświęcenia i naszej świętości. Jeśli chcę przebaczenia, pojednania z Bogiem – potrzebuję, ufając w Jego Miłosierdzie, otworzyć swoje serce na braci: „Jeśli na przykład brat lub siostra nie mają odzienia lub brak im codziennego chleba, a ktoś z was powie im: – a nie dacie im tego, czego koniecznie potrzebują dla ciała – to na co się to przyda? Tak też i wiara, jeśli nie byłaby połączona z uczynkami, martwa jest sama w sobie” (Jk 2,15n). Sw. Michal Archaniol Prawdziwym obliczem czynienia dobra jest głębokie uniżenie przed Bogiem swego serca. Uznanie swojej
Komentarze
Prześlij komentarz